Բաժին : Մեկնաբանություն
Ի՞նչ կարող են Հայաստանին առաջարկել Սինգապուրն ու Վիետնամը
Վարչապետ Փաշինյանի՝ Վիետնամ ու Սինգապուր կատարած այցերի վերաբերյալ այս օրերին ստացվող տեղեկությունները բավական ներշնչող են. վարչապետը տիկնոջ՝ Աննա Հակոբյանի հետ միասին այդ երկրներում արժանացել է տպավորիչ ընդունելության:
Հայտնի է դարձել նաև, որ նույն Սինգապուրի հետ հաջողվել է ստորագրել կրկնակի հարկումը բացառող հմաձայնագիր: Վարչապետը հանդիպումներ է ունեցել նաև տեղի գործարար շերտի հետ, ինչպես նաև խոսվել է աշնանը հայ-վիետնամական գործարար համաժողով անցկացնելու մասին:
Ժամանակակից աշխարհում, ուր արտաքին քաղաքականության ասիական ուղղությունը է՛լ ավելի է կարևորվում, Հայաստանը նույնպես փորձում է հետ չմնալ համընդհանուր տենդենցներից ու սեփական դարպասները բացել ոչ միայն արևմտյան կամ ռուսական կապիտալի առաջ, այլև ասիական, եթե դա հնարավոր լինի: Աշխարհամասի գիգանտների՝ Չինաստանի ու Հնդկաստանի հետ մեր երկրների հարաբեությունները չափազանց կառուցողական են, և հատկապես Չինաստանը, որի համար փոքիկ Հայաստանը կարևոր օղակ է գլոբալ աշխարհաքաղաքական գործընթացներում, իր համակրանքը մեր երկրի նկատմամբ չի թաքցնում: Հնդկաստանը նույնպես Հայաստանի համար կարևոր երկիր է, ում հետ երկկողմ հարաբերությունները բարեկամական բնույթ են կրում:
Սինգապուրի ու Վիետնամի պոտենցիալը մեր երկրի համար դեռ ամբողջությամբ բացահայտված չէ: Այս երկրները, որոնք տնտեսապես բավական զարգացած են (կոնկրետ Սինգապուրն առաջ է ընկել անգամ արևմտաեվրոպական մի շարք երկրներից), Հայաստանի համար նախևառաջ արժեք են ներկայացնում հավելյալ շուկաների անհրաժեշտ փնտրտուքի համատեքստում: Հատկապես հեղափոխությունից հետո Հայաստանի ղեկավարությունը վարում է աշխարհին բացվելու քաղաքականություն, և Փաշինյանի այցը հեռավորասիական այդ երկրներ հարկավոր է դիտարկել նաև այդ տեսանկյունից:
Ի՞նչ կարող էն Վիետնամն ու Սինգապուրը, որին մեզանում շատ են սիրում մատնացույց անել՝ որպես տնտեսական հրաշք գրանցած երկրի, տալ փոքրիկ Հայաստանին:
Մասնավորապես՝ Սինգապուրի հետ համապատասխան համաձայնագրի կնքումը, թերևս, լավ հիմք կարող է լինել՝ երկկողմ տնտեսական համագործակցությունը Հայաստանին ծառայեցնելու համար՝ չնայած աստեղ հարց է բարձրանում՝ կապված հայկական ապրանքատեսակների մրցողունակության հետ այն դեպքում, երբ օբյեկտիվորեն գոյություն ունեն մի շարք դժվարություններ:
Կամ ինչո՞վ կարող է փոքրիկ Հայաստանի շուկան, որի սպառողունակությունը խիստ ցածր է, ըստ արժանվույնս գնահատվել նույն Վիետնամի գործարարների կողմից մի դեպքում, երբ նույն Ասիայում հսկաները միմյանց «կոկորդ են կրծում»՝ ներդրումներ ներգրավելու համար: Ի՞նչը պետք է ասիական այդ երկու երկրներին ստիպի սեփական հայացքն ուղղել Հայաստանի կողմը՝ հաշվի առնելով մեր երկրի սուղ հնարավորությունները: Նրանց համար կարո՞ղ է գայթակղիչ թվալ այն հանգամանքը, որ Հայաստանը հանդիսանում է ԵԱՏՄ անդամ՝օրինակ:
Հուսանք՝ Փաշինյանին, այնուամենայնիվ, կհաջողվի ստիպել ասիացիներին՝ նորովի արժևորելու Հայաստանն, իսկ դրա համար նախևառաջ անհրաժեշտ կլինի ներքին կայունություն ու կանխատեսելիություն:
