Բաժին : Մամուլի տեսություն
«Փաստ»․ Իշխանավորների համար առաջնայինը ոչ թե հասարակության շահն է, այլ իրենց աթոռների ամրությունը
«Հայաստանում իշխանափոխությունից հետո քաղաքացիները մեծ ակնկալիքներ ունեին, որ նոր իշխանությունների կողմից առաջին տեղում կդրվի հասարակության շահը, նրանք ընդհանուր առմամբ կառաջնորդվեն հասարակության կողմից ընդունված արդարության պատկերացումներով։
Իշխանափոխությունից անմիջապես հետո բարենպաստ պայմաններ էին ստեղծված հանրության շրջանում արդարության մթնոլորտ հաստատելու համար:
Հասարակության ներսում արդարությունը պահանջում է ներդաշնակություն ու համապատասխանություն տարբեր անհատների (դասակարգերի) իրավունքի և պարտականության, աշխատանքի և վարձատրման, հանցանքի և պատժի, ծառայության և հասարակական պարտքի միջև։
Իսկ այդ հարաբերությունների անհամապատասխանությունը գնահատվում է որպես անարդարություն, որն այնպիսի մի երևույթ է, որ քաղաքացիների կողմից լիովին մերժելի է և անընդունելի: Նույնիսկ սոցիալական ամենածանր վիճակը մարդկանց համար կարող է տանելի լինել, սակայն անարդարությունը և հասարակության բևեռացումը, արտոնյալների տարանջատումը լիովին անհանդուրժելի են նրանց համար:
Իսկ թե որքանով իշխանություններին հաջողվեց իրականություն դարձնել արդարության հետ կապված հասարակության ակնկալիքները, դիտարկենք փաստերով։
Առաջին հայացքից թվում էր, թե իշխանափոխության արդյունքում բարձր պաշտոններ կստանան միայն պրոֆեսիոնալները, սակայն կառավարման համակարգի ամենաբարձր օղակներում հայտնվեցին այնպիսի մարդիկ, որոնք պետական աշխատանքի փորձ չեն ունեցել և ընդհանրապես չեն պատկերացնում, թե ինչ է իրենից ենթադրում պետական համակարգը:
Իսկ այս պայմաններում այն մարդիկ, որոնք իրենց գործի պրոֆեսիոնալներն են, պետք է կատարեն պետական կառավարումից գաղափար չունեցող վերադասի անկանխատեսելի հրահանգները:
Հենց սա է պատճառը, որ նախարարությունների միջին օղակներում դժգոհություն է հասունանում, որ գործի մարդիկ հետ են մղվում, իսկ անտեղյակները, որոնց միակ արժանիքը հեղափոխության օրերին քայլելն էր, հայտնվում են առաջին պլանում:
Այսինքն՝ արդարության պակասն առաջին հերթին զգացվում է իշխանությունների կադրային քաղաքականության համատեքստում:
Բացի այդ, բևեռացման գործընթացը ակնառու դարձավ նաև ռեսուրսների անհամաչափ բաշխման կամ իշխանությունների վարած սոցիալական քաղաքականության համատեքստում:
Նախարարների և բարձրաստիճան պաշտոնյաների աշխատավարձերը հանրությունից գաղտնի կրկնակի բարձրացվեցին, իսկ մյուս բոլոր աշխատողների աշխատավարձերի բարձրացումը տեղի ունեցավ միայն չնչին չափով:
Եվ հենց սրա արդյունքում է, որ հանրությունը սկսում է հարցեր տալ, թե ինչո՞ւ են իշխանամերձ շրջանակները, որոնք բարձր պաշտոններ են զբաղեցնում, արտոնյալ, և ինչո՞ւ աշխատավարձերի բարձրացումը չի կատարվում հավասարաչափ բոլոր աշխատողների համար:
Արդարության պակասը զգացվում է նաև այն դեպքում, երբ վարչապետը քաղաքացիներին կոչ է անում գլուխներում հաղթահարել աղքատությունը և դժգոհում, որ մարդիկ չեն ուզում աշխատել ցածր աշխատավարձով, սակայն ինքը և իր թիմակիցները շռայլ և բոլորովին չհիմնավորված ծախսեր են կատարում վերանորոգումների, ինքնաթիռ և մեքենաներ գնելու, ճոխ գործուղումների մեկնելու համար:
Էլ չենք խոսում ԿԳՄՍ նախարարության կողմից հասարակության համար անընդունելի միջոցառումների և ֆիլմերի նկարահանման համար պետական միջոցներից գումարների տրամադրման մասին:
Սրան զուգահեռ՝ ուշադրության է արժանի այն հանգամանքը, որ երկրի բնակչության համար կենսական նշանակություն ունեցող խնդիրներն, ինչպիսիք են քաղաքացիների կենսամակարդակի բարելավումը, համերաշխ մթնոլորտի ձևավորումը, տնտեսության զարգացումը և այլն, երկրորդ պլան են մղվում, փոխարենը առաջնային պլանում են հայտնվում իշխանությունների կողմից առաջ քաշված կեղծ օրակարգերը և լոզունգները:
Հանրությանը զբաղեցնում են տեսարաններով, սելֆիներով, ձերբակալություններով, լայվերով, «քյալլաներով», ոչ էական նշանակություն ունեցող խնդիրների շուրջ մեծ աղմուկ ստեղծելով:
Եթե իսկապես երկրում դրական փոփոխություններ լինեին, ապա բնակչությանը հրամցվող ընթացիկ շոուների կարիքը չէր լինի: Իշխանավորների համար առաջնայինը ոչ թե հասարակության շահն է, այլ իրենց աթոռների ամրությունը:
Այսքանից հետո ամենևին պետք չէ զարմանալ, որ արտագաղթը շարունակվում է»,-գրում է թերթը։
Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում:
