Բաժին : Մեկնաբանություն
Պատասխանատվությունը մնաց Փաշինյանի վրա. սուպերվարչապետության բեռը
ԱԺ-ն հավանության է արժանացրել Կառավարության կառուցվածքին առնչվող նախագիծը, որի արդյունքում, փաստորեն, շատ իմաստներով պահպանվելու է սուպերվարչապետական համակարգն՝ առաջին հերթին Ոստիկանության ու ԱԱԾ-ի այն կարգավիճակի շնորհիվ, որ այժմ ունեն այդ կառույցները:
Վերջին օրերին շատ է խոսվել ու քննարկվել այն հարցը, թե որքանո՞վ է նպատակահարմար ԱԱԾ-ին ու Ոստիկանությանը նախարարությունների կարգավիճակ չտալը, և կամ ի՞նչ կլինի, եթե այդ կառույցները ստանան քաղաքական երանգավորում: Հնչել են բազմաթիվ տեսակետներ՝ և՛ կողմ, և՛ դեմ: Ընդ որում՝ երկու պարագայում էլ հակադիր կողմերը կարողացել են ներկայացնել սեփական ճշմարտացիությունն հաստատող փաստարկներ:
Իհարկե, հասկանալի է իշխանությունների դիրքորոշումն այս խնդրում. այն շատ իմաստներով պայմանավորված է այն քաղաքական իրողություններով, որոնք բնորոշ են այսօր Հայաստանին: Հասկանալի է, որ որոշակի ռիսկայնություն կարող է առաջանալ հենց ներիշխանական համակարգում, եթե ուժայիններին տրվի քաղաքական ստատուս, դրանք քաղաքականցվեն:
Մյուս կողմից, իհարկե, հարց է ծագում՝ կապված ուժայինների արդյունավետության բարձրացման հետ: Որքանո՞վ կբարձրանար կամ կտուժեր դրանց արդյունավետությունն, եթե դրանք ստանային քաղաքական կարգավիճակ:
Ոմանք պնդում են, թե ԱԺ առաջ հեշվետվողականությունը կարող էր ստիպել այդ կառույցներին ավելի մեծ արդյունավետությամբ իրականցնել սեփական գործառույթներն, ինչն, իրականում, խիստ վիճելի պնդում է, քանի որ այսօր, խոշոր իմաստով, ԱԺ-ի համար որևիցե դժվարություն չի ներկայացնում ցանկության դեպում վերահսկել այդ կառույցների գործունեությունը կամ ստիպել հաշվետու լինել հասարակության առաջ: Ավելին՝ ներկա իրավիճակում շատ իմաստներով հենց Փաշինյանի համար է մեծագույն բեռ՝ փաստացի անձնական պատասխանատվություն ստանձնել Ոստիկանության ու ԱԱԾ-ի արդյունավետության համար՝ հատկապես հաշվի առնելով երկրում ողջ թափով ընթացող հակակոռուպցիոն պայքարն ու դրանում համապատասխան մարմինների ներգրավվածության աստիճանը: Այսինքն՝ ուժայիններին քաղաքական կարգավիճակ չտալու հանգամանքը բարձրացնում է անձնամբ Փաշինյանի անձնական պատասխանատվության աստիճանն, իսկ դա արդեն ոչ թե վայելք է ենթարդում, այլ՝ հաշվետվողականության բեռի ծանրացում:
Մյուս կողմից՝ հեշտանում է նաև Փաշինյանի գործն, ով կարողանալու է խուսափել ավելորդ ներիշխանական խարդավանքների վրա էներգիա ծախսելուց և կենտրոնանալ օրհասական դարձած խնդիրների լուծման վրա: Հարցն այստեղ ոչ թե սուպերվարչապետական համակարգի պահպանվել-չպահպանվելն է, և կամ այն, թե ումից է այն ժառանգություն մնացել, այլ՝ կառավարման էֆեկտիվության բարձրացումն ու գործնական արդյունքերի հասնելը:
